Het wordt tijd om het gezicht achter Mores te laten zien en mezelf voor te stellen.

Het is ondertussen alweer een jaar geleden dat er zich bij mij in de straat een bijzondere situatie ontvouwde, tijd dus om een terugblik te geven en te vertellen wat vanuit mijn ogen gebeurde. In een notendop gebeurde het volgende. Vorig jaar zomer zaten we midden in de antiracisme protesten, die de hele wereld over gingen, zo ook in Arnhem. Bij mij voor de deur struikelde twee dames over een racistisch beeld dat bij de ingang van de coffeeshop stond, al zo’n dertig jaar. Er werd een petitie gestart om het ding te laten verwijderen, maar de eigenaar van de coffeeshop vond het onzin. Er ontstond een strijd over het beeld, een zwarte man gekleed in koloniale kleding, die als een bediende zijn hand ophoudt. Aangezien Nederland op dat moment in de eerste lockdown zat, was ik thuis om alles van een veilige afstand te bekijken. Ik woon immers precies tegenover de coffeeshop, en zie de pop al zes jaar elke dag. Ik had eerlijk gezegd nooit stilgestaan bij het ding. Tot dat moment. De dag na de petitie zag ik dat het beeld voor het eerst niet meer naast de ingang stond, ze hadden het weggehaald. Ik kreeg hoogte van de strijd, en van het feit dat de eigenaar van de coffeeshop het beeld direct wilde terugzetten zodra de onrust voorbij was. Ik besloot naar de overkant te lopen en te vragen of ik niet iets kon betekenen, en bood aan het ding een ‘make-over’ te geven. Drie minuten later werd het ding bij me naar boven getild. Vanaf dat moment ging het heel snel. Ik had de volgende dag TV-Gelderland en het AD voor de deur staan, en de dag daarop de Volkskrant. Dit was niet helemaal de bedoeling. Aan het einde van de week heb ik het beeld teruggezet, bijna onherkenbaar met een abstracte weergave van het Spijkerkwartier in Arnhemse kleuren. Het opmerkelijke in deze hele situatie is dat ik in principe nooit partij heb gekozen. Ik kon me zeker vinden in de opvattingen van de dames die het beeld aanstootgevend vonden, maar ook in de coffeeshop eigenaar die na 30 jaar zijn beeld niet zomaar wil weghalen. Naar mijn idee is dit een weergave van wat ik kan doen als ethicus. Ik bied handvatten voor een oplossing, zonder direct zelf te laten zien wat ik ervan vind. En dat is precies wat ik zo leuk vind aan het vak!